نامه های شبانه 2
تو چی؟ ...
تو چه فکر می کنی؟
شقایقی داری؟!
اصلا ... تو سهراب را میشناسی؟!
...
...
نمی دانم .... خسته شدم
خسته از دنیایی که در آن مردم سالهاست لبخند هما را درک نمی کنند!
... شاید هم اصلا هما لبخندی نمی زند؟!
یا شاید هم ... شاید هم اصلا همایی وجود ندارد؟؟
خسته ام...
خسته ام از دنیایی که نمی دانم چرا جدیدا هرکار میکنم هی نمی شود!
به این سو ... به آن سو .... .... به هر سو می روم ....
-نمی دانم چرا-
فقط هی نمی شود!
***
خسته در کوچه قدم میزدم
باران می بارید
مردم نگاهم می کردند!
عده ای آه می کشیدند
عده ای زیر لب چیزی می گفتند!
عده ای بلند میگفتند: نگران نباش ... خودش بر می گردد!!!
هه ... چه دل خوشی دارند این مردم!!!
که برگردد؟ ... چه برگردد؟ ...
من هنوزخود تکلیف خود را نمی دانم! ... اتفاقا در کوچه ها به دنبال همین تکلیف بلا تکلیفی خود هستم...
عده ای می گفتند: خدا پدر اعتیاد را بسوزاند که با جوانان ما چه کرده!!!
اعتیاد؟! .... اعتیاد به چه؟! ... ....
....
آری! .... شاید من اعتیاد دارم...
اعتیاد به بوییدن شاخه گلی در هر صبح...
اعتیاد به شنیدن صدای پرهای فرشتگانی که صبح ها پر می گشودند و در زمین به دنبال پروانه های باغچه پدربزرگم می کردند!
... چه پروانه هایی بودند!
صبح ها که از خواب بیدار می شدم می دیدم؛
رخسار معصومانه ی پروانه ای را می دیدم که که روی یک شاخه گل ، معصومانه، با اخلاص، نشسته بود!
نشسته بود به اننظار... به انتظار چه؟ ... خودم هم نمی دانم...!!!
شاید به انتظار همین فرشته ها! ... آری ... به انتظار فرشته ها!
لابد برای همین بود که وقتی باد می آمد و در حیاط می پیچید، پروانه هم بلند می شد و همراه باد پرواز می کرد...
آری ... من اعتیاد دارم
من به پلک زدن نیمه شبانه ی ستاره ها اعتیاد دارم!
خیلی وقت است که دیگر از فرط نور زمین، چشم هایشان را بسته اند و فقط هر از گاهی، پنهانی، باز میکنند و مایوسانه به زمین می نگرند...
عده ای می گفتند: خدا پدر اعتیاد را بسوزاند که با جوانان ما چه کرده!
عده ای ای می گفتند: بیچاره چه کند، تقدیرش این بوده!
...
تقدیر؟!!! ... کدام تقدیر؟؟؟!!!
تقدیر من بوده که دیگر – حتی یک بار – صدای خنده ی پری دریایی قصه های دوران کودکیم را نشنوم ...
تقدیر من بوده به علت افزایش چشم گیر و چشم نواز کارخانه های صنعتی در حومه، دیگر گرگی نمانده که پشت در خانه ها آید و بگوید: منم منم مادرتان؟؟؟!!! ...
تازه اگر هم بگوید ...
دیگر همه ی خانه های هم مزین به آیفون تصویری رنگی شده!
تا چند صباح دیگر هم قرار است آیفون های سه بعدی به همراه 4 عدد عینک و یک عدد ریموت کنترلی هدیه از راه رسد!!!!
...
آری!
شاید تقدیر من بوده داستان های دوران کودکیم را دیگر حتی نمی توانم در ذهن مجسم کنم!
شاید تقدیر من بوده که وقتی داستان های دوران کودکیم را برای بچه ی 3 ساله ی همسایه مان تعریف می کنم، بر می گردد می گوید: عمو برو تو فیس بوک چهار تا جک جدید یاد بگیر حوصله مون سر نره وقتی با همیم!!!
تعویض صدای گرم مادربزرگ که قصه می گفت با سرعت دانلود ADSL تقدیر من بوده!
اما ... اگر اینها را به پای تقدیر بگذارم .... پس اختیار انسان کجاست؟
اگر اینها را ...
ولش کن ... نامه های شبانه ام دارد به بحث های فلسفی تبدیل می شود!
می دانم اکنون خوابی!
راحت بخواب! ...... تمام راز سفر هم فقط خواب یک ستاره بود!
بخواب ... من هم می روم بخوابم .... می روم بخوابم شاید هنوز هم بشود خواب بازی پروانه ها را دید!
پس فعلا
والسلام.
(این داستان ادامه دارد؟)
