گام بی‌صدای نرم‌افزارهای جاسوسی در خانه‌های ایرانی
مدت هاست نرم افزار هایی تحت عنوان شبکه های اجتماعی، پا به زندگی مردم گذاشته و با سرعتی باور نکردنی، همه ی ابعاد زندگی را تحت الشعاع قرار داده است. بحثی که اکنون بین مردم تا حدودی رواج یافته، فرهنگ استفاده از این شبکه هاست. آیا این نرم افزار ها تهاجم فرهنگی دشمن است یا یک وسیله ی سرگرمی عادی؟ هدف از ترویج این نرم افزار ها به صورت رایگان در بین مردم و دادن امکانات به آنها چیست؟ چه منفعتی برای دشمن در قبال این سرویس دهی های رایگان به ارمغان می‌آورد.
جاسوسی، اولین جوابیست که عموما مردم ما در قبال این پرسش ها می‌دهند. اما شاید چگونگی این جاسوسی و سودی که سرویس دهندگان از آن می‌برند را ندانند. این سرویس های اجتماعی، در واقع مسیر ارتباط بین انسان های یک جامعه‌اند؛ بلکه تمام جهان؛ و سرویس دهندگان، همانند ناظرانی بر این جریان هستند. اما آیا واقعا آنها ساعتها وقت صرف می‌کنند و تک تک پیام های ما را می‌خوانند؟
بر روی پیام های ارتباطی، سرور های قدرتمندی فعالیت می‌کند که وظیفه آنها طبقه بندی موضوعی پیام های کاربران از طریق کلید واژه‌های خاصی است. مثلا تمامی پیام‌هایی که کلمه "امام خامنه ای" داشته باشد، در یک سرشاخه قرار می‌گیرد و پیام‌هایی با واژه "رژیم صهیونیستی"، در یک سرشاخه دیگر؛ و هرکدام از این سرشاخه‌ها، با توجه به محتوای آنها و کلید واژه های خاص تعریف شده توسط سرویس دهندگان، به زیر شاخه های متعددی تقسیم می‌شوند. این سیستم چند فایده برای آنها دارد. یکی از این فواید، دسترسی به پیام‌های مهمی است که محتوای آن، برای سیاست‌های خارجی آنها دارای اهمیت است. اگرچه این قسمت خیلی شامل مردم عادی و عوام نمی‌شود، اما فایده دوم و اصلی این سیستم برای سرویس دهندگان، دسترسی به بحث عموم مردم یک کشور در یک بازه زمانی است. مثلا در دو هفته گذشته، موضوع "الف" در ایران، موضوع اصلی بحث مردم بوده یا در یک ماه گذشته، موضوع "ب" در آمریکا، افکار عمومی را تحت تاثیر قرار داده است. جمع آوری این اطلاعات از پیام‌های مردم، توانایی تحلیل وضعیت روز جامعه و دید آنها در شاخه های فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و ... را برای سازمان های جاسوسی به دنبال دارد که خرید این اطلاعات از این شبکه‌ها، یکی از راه‌های مهم کسب درآمد این شبکه‌های اجتماعی ست.
بحث دسترسی به عکس ها و پیام‌های و فایل‌های شخصی هم نیاز به توضیح زیادی ندارد چرا که دیگر برای عموم روشن است که این نرم افزارها در هنگام نصب بر روی دستگاه کاربران، از آن ها اجازه دسترسی به قسمت های مختلف را می‌گیرد و به راحتی قابلیت دسترسی به تمام عکس‌ها و اطلاعات شخصی و خانوادگی را دارد. از این روست که به کسانی که فعالیت‌های دولتی یا نظامی دارند اکیدا توصیه شده تا در این مورد کاملا هشیار باشند. برای عموم مردم ضروریست تا از این داده‌ها و اطلاعات خود حفاظت نمایند.
مقوله دوم، موضوع فرهنگ است. از بحث جاسوسی و دسترسی به اطلاعات هم که بگذریم، این شبکه‌ها، یک زمین بازی برای جنگ نرم دشمنان در زمینه تهاجم فرهنگی است.
کشور ارائه کننده سرویس، با ایجاد یک زمین بازی، قصد داخل کردن عموم مردم جهان را به این زمین با ظاهر تفریح و سرگرمی آنها دارد. عمومی شدن این نرم افزارها و رایگان بودنشان، باعث می‌شود که کم کم تعداد کاربران بیشتر شوند. این بهترین سیاست برای القای یک فرهنگ به افراد زیادی است که با جمع کردن آنها در یک مکان مجازی و دادن خوراک لازم، ذهن‌ها را به سمت هدف تعیین شده سوق دهند. این بازی سیاسی علیه همه ی مردم جهان استفاده می شود اما اینجا با مثال زدن کشور خودمان، قصد آگاه نمودن بیشتر خوانندگان را داریم.
دیگر کمتر خانواده‌ایست که اعضای آن مجهز (!!) به سیستم اطلاع رسانی وایبر و واتس اپ و امثالهم نشده باشند و این یکی از مهمترین اهداف دشمن است که ما آن را به سادگی به سرانجام رسانده ایم. همین که یک وسیله کوچک، مادر، پدر و فرزندان یک خانواده را به لاک تنهایی خود فرو برده است، خود ضربه ی بزرگی به فرهنگ یک جامعه است. سرگرم شدن تک تک افراد در مهمانی ها و از بین رفتن جمع های خانوادگی، خود یک آسیب بزرگ دیگری است. زنان به جای مدیریت امور خانه و رسیدگی به همسر و فرزندان، مشغول گروه های دوستانه در وایبر و یا سرگرم لایک کردن تصاویر در اینستاگرام می باشند. تحت الشعاع قرار دادن وظیفه ی مادری، ضربه ی جبران ناپذیری به یک جامعه است. مردان در محل کار به جای انجام وظیفه در محل کار خود، درگیر چک کردن پیام های گروه های مختلف واتس اپ خود می شوند یا شب ها در منزل به جای توجه به خانواده که در کنار پول پدری(!) نیازمند محبت شوهر و مهر پدری هستند، مشغول صحبت و خندیدن با دوستان خود در گروه ها می شوند. جوانان دختر و پسر ما، با گذراندن زمان بسیار زیادی در طول شبانه روز در این شبکه ها، روز ها را به شب و شب ها را به روز می رسانند و به جای استفاده مفید بردن از ساعات جوانی خود و کسب علم یا تجربه و آمادگی برای ایفای نقش پدری یا مادری یا شهروندی، ساعات خود را به اشکال متعدد در این شبکه ها تلف می کنند. مشغول کردن فکر جوان یک کشور و جلوگیری آن ها از انجام فعالیت های مفید و باروری فکر و دانش و ایمان و فرهنگ خود، بزرگترین آسیب به یک کشور است. جنگ نرم، جنگ در ذهن های مردم است. جنگ اراده هاست. مبادا با مشغول کردن ذهن جوانانمان به فضا های مجازی، ذهن او را تسخیر و اراده ی او را تضعیف کنند تا جلو نیروی فکری او را که باید برای ایده های نو و پژوهش ها و خلاقیت ها در جهت پیشرفت جامعه باشد، بگیرد.
از دیگر استفاده های این شبکه‌ها برای سرویس دهندگان، داشتن فضای نامحدود و رایگانی ست که بتوانند در آنجا تفکرات و فرهنگ خود را به سادگی هرچه تمام تر در اختیار مردم قرار دهند. تهاجم فرهنگی‌ای که مدتیست از آن صحبت می‌شود همین است. نهادینه کردن یک فرهنگ، با ترویج یک سری پیام‌های خاص که ظاهری عوام پسندانه دارد و دست به دست در محیط های مجازی می چرخد، کار سختی نیست. چه اتاق فکرهایی که در آن، ساعتها می نشینند و بر روی شرایط و اتفاقات روز مردم یک کشور ( که از طریق طبقه بندی پیام های رد و بدل شده از مردم در همین محیط ها بدست آمده و قبلا توضیح داده شده) فکر می‌کنند و با طراحی کلیپ‌ها یا پیام‌های هدفدار با ظاهر و ادبیاتی زیبا و عوام پسندانه و نشر آنها در محیط چند گروه، به راحتی به اهداف خود می‌رسند. این پیام‌های ظاهرا زیبا، در گروه‌ها و بین افراد مختلف منتشر می‌شود و قشر زیادی از مردم یک کشور، آن را مطالعه می‌کنند و تاثیر گذاری پیام، روز به روز بیشتر می گردد، بدون آنکه انرژی و هزینه زیادی صرف نشر آن پیام بشود.
حال وظیفه ما در قبال این بازی سیاسی و هوشمند دشمن چیست؟ آیا بهتر این است که پا از میدان جنگ بیرون بگذاریم و خود را از حملات آنها دور کنیم؟
چنین چیزی امکان ندارد. حتی اگر شما خودتان را از این میدان خارج کنید، نمی‌توان تمام مردم یک جامعه را نسبت به دسترسی به این محیط ها محدود کرد. همانطور که امام خامنه ای فرمودند، "دنیای اتصال و ارتباط است، نمی‌شود حصار کشید. در مقابل فرهنگ مهاجم، بدترین کار انفعال است."
جنگ نرم، مانند هر جنگ دیگری، میدان خود را می خواهد. حال دشمن، خود این زمین بازی را ایجاد کرده است. در واقع درصدد بوده تا با ایجاد این زمین، بستر مناسب برای حملات خود را فراهم کند. پس راحت ترین کار برای ما این است که از این میدان بازی علیه خود آنان استفاده کنیم. آنان با ایجاد این فضا که میلیون‌ها انسان از سراسر دنیا در آن حضور دارند، سعی در گسترش افکار و فرهنگ خود را دارند. قویترین راه مقابله با این تهاجم، حمله به مهاجم با همان سطحی است که او سرلوحه کار خود قرار داده است. چگونه می توانیم از زمین بازی دشمن، علیه خودش استفاده کنیم؟
یکی از بهترین استراتژی های مقابله، بازی در خانه حریف است. با مهره چینی درست سیاست‌ها، می‌توان از ابزار حریف بر علیه خودش استفاده کرد. این آسیب دارای دو امتیاز است. یکی وارد کردن آسیب به دشمن است و دوم، استفاده از ابزار دشمن، که باعث ناکارآمد کردن آن در جهت اهداف آنان می‌شود. به طور مثال اگر در جنگ نظامی، شما موشک خود را به انبار مهمات دشمن بزنید، علاوه بر اینکه موشک را به خاک او وارد و تخریب کردید، با از بین بردن انبار مهمات وی، فرصت حمله را از او گرفته‌اید.با این استراتژی جنگی در هر حمله شما دو امتیاز از حریف خود پیش می‌افتید.
این فضا ها هم همین است. استفاده از آن ها، بازی در زمین دشمن است. منتها این بازی، قواعد خاص خود را دارد. اگر ما نتوانیم از آسیب های حضور در زمین حریف، خود را محافظت کنیم، نه تنها نمی‌توانیم آن دو امتیاز را بدست آوریم بلکه امتیاز اضافی هم به دشمن دادهایم و آن این که نیرو های خودمان را در مقابل حمله دشمن قرار دادهایم. این همان فرهنگ سازی استفاده از تکنولوژیست. جوانان ما باید بیاموزند که چگونه در این فضا ها حضور داشته باشند و از امکانات رایگانی که در اختیارشان قرار گرفته برای استفاده‌ای مفید بهره ببرند، بدون آنکه تحت تاثیر اینگونه حملات قرار بگیرند.
ایجاد گروه‌های علمی برای افزایش بار علمی اعضا، گروه‌های مذهبی برای ترویج فرهنگ محمدی در این فضا ها، از اقدامات بسیار مفید در این جنگ همه جانبه است. ایجاد کلیپ هایی با محوریت خداشناسی، اسلام شناسی و ترویج فرهنگ درست اسلامی و فرهنگ عاشورایی و شناساندن عاشورا و امام حسین و پخش آن ها در این فضا های مجازی که قابلیت دسترسی در کل جهان را دارند، خود از بهترین ضربه ها به دشمن در این فضا است. افشای سیاست های ننگین دولت های استکبار و جنایات بی‌شرمانه رژیم صهیونیستی و در معرض قرار دادن آن برای عموم مردم جهان ، معنای کامل حمله به دشمن مهاجم با استفاده از ابزار خودش است. درک پیام های کذب و تضعیف کننده فرهنگ و نشر ندادن آن ها، نشان از آگاهی بالای کاربران و مقابله با سیاست های کثیف دشمنان است.
آری! ملت ما باید بصیر باشند که چگونه علیه سیاست های دشمن وتهاجم های همه جانبه آن ها به خصوص تهاجم فرهنگی ، مقابله کنند و انفعال در مقابل این حملات دشمن، بدترین کار است.
