از غریب بقیع تا مظلوم کربلا
جوانی با خنده از پیرمرد کناری من پرسید:
حاجی شما اصن میدونی عشق چنتا نقطه داره؟
پیرمرد هم گفت: آره جوون! سه تا!
...
در شلوغی خنده جوانان شنیدم که دردل گفت: مگه "حسین" چنتا نقطه داره؟
***
آری...
اینان فارغ التحصیلان دبستان معرفتند...
آنجا که پای تخته سیاه دل مینویسند عشق؛ میخوانند حسین(ع)!
السلام علیک یا اباعبدالله
السلام علیکم و رحمه الله و برکاته
رسید روزی که بر لب من بگفتم/ رسیدم کربلا الحمدلله
کربلا؛ آنجا که دل را چند هواست!
هوایی هوای حرم سقای کربلاست!
هوای حرم عمویی که تاب دیدن کودکان تشنه لب کربلا را نداشت... عمویی که تاب لب زدن های بی حال شش ماهه سرباز حسین را نداشت!
حرم عمویی که مشک به دندان گرفته بر اسب میتازد...
ای مشک! تو لااقل وفاداری کن!
مادر اینجاست؛ برایم آبروداری کن!
هوا هوای تل زنبیه است...
آه از آن لحظه که زینب میدوید/پیش این نامحرمان، دنبال قاتل میدوید
زینب! آن شیرزن کربلا! آن مهربان ترین خواهر در سخت ترین لحظات زندگی! آن بهترین سیاستمدار میدان جنگ نرم یزید!
امان از دل زینب
امان از تل زینبیه! جایی که لحظه به لحظه میبینی که مادری چگونه بی تاب پرپر شدن پسر تشنه لبش است و ناله ی "بنیّ؛قتلوک" ، ذره ذره خاک کربلا را به گریه خون واداشته است.
هوایی هوای خیمه گاه دارد!
هوای آتش گرفتن دامن کودکان!
هوای گوش و گوشواره!
هوای علیکن بالفرار!
هوای سیلی به صورت دختر ۳ ساله ای که از ترس پای فرار به بیابان گذاشته!
بابا! کجایی که به من ۳ ساله ات هم دارند سیلی میزنند. اصلا انگار اینان دوست دارن به خاندان پیغمبر سیلی بزنند!
و هوایی هوای حرم سلطان عشق!
آنجا که دیگر قلبت هم شش گوشه شده!
آنجا که وقتی به سمت در میچرخی و گوشه ای از شش گوشه ی بهشت را میبینی، دیگر تاب نمی آوری؛
اشک هایت هم شش گوشه بر گونه میغلتد.
هوای حرم حسین وصف کردنی نیست...
تا وقتی آنجایی، گویی پرده ای از غیب، حجاب چشم دلت شده که ندانی کجا هستی!
تازه وقتی سفرت تمام میشود و بیرون می آیی میفهمی حالت از حال "آدم و حوایی" که از بهشت رانده شده اند هم بدتر است...
گناهت هم اینبار نخوردن سیب است!!!
سیب عرفان و حکمت را نخوردیم که درک کنیم کجا هستیم.
کربلا! سرزمین مردانگی! کلاس درس ایستادگی و پایداری!
کربلا را یک صداست؛
عشق
عشق
عشق!
عشق به معبود از جهت تعلق خاطر معشوق!
عشق به محبوب از جهت سرریز ظرف احساس محب!
آن موقع است که جان شیرین، دیگر نه شیرین است، که دادن سر در ره این محبوب و معشوق است که از عسل هم شیرین تر است.
محبوب دلهای بندگان
محبوب دلدادگان اهل بیت محمدی
محبوب عاشقان فرزندان زهرای اطهر و امیرمومنان
فرزندانی که هریک، دل این عاشقان را از این زمین خاکی پر می دهند !
باز هم حرم حسین (ع)، مرهمی بر دل این عاشقان است...
کدام مرهم را بر زخم دلسوختگی از مظلومیت امام مجتبی بگذارند...
غربت امامی که جگرش سوخته از بی وفایی یاران...
آنجا که از یارانت لبیک را بشنوی و عزم جهاد کنی و چون برگردی، ببینی به جای یاران با وفایت، بوی پولی از سیاست کثیف دشمن بر جای مانده که دل یاران وفادارنمایت را لرزانده و از گردت رفته اند...
غریب است امام مجتبی....
سخت است... برای این عاشقان سخت است که محبوبشان حرم ندارد و در بقیع، غریب مانده...
آقا جان! نگران نباش! کم مانده انتظار به پایان برسد... مهدی (عج) که آمد، شیعه برایت حرم می سازد...
آنموقع است که آنجا، شعبه اول کربلا میشود... کربلای دوم عاشقان؛ و دل این دلسوختگان است که به عطر خوشبوی حرمت آرام میشود و تنفس در صحن و سرایت، زخم کهنه این سالیان دراز را مرهم می شود!
آری!
مهدی منتقم می آید و تمام این انتظار ها و دلسوختگی ها به پایان میرسد.
اللهم عجل لولیک الفرج
السلام علیک یا ابا عبداللّه
و علی الارواح التی حلت بفنائک
علیک منى سلام اللّه ابداً ما بقیت و بقى الیل و النهار
و لا جعله اللّه آخر العهد منى لزیارتکم
السلام على الحسین، و على علی بن الحسین، و علی اولاد الحسین، و علی أصحاب الحسین
انتشار در http://snn.ir/detail/News/376014/9013
